Geluidshinder van vliegverkeer vindt voornamelijk plaats tijdens het opstijgen en het landen, maar ook tijdens de passage door het luchtruim, bij het taxiën en het proefdraaien van de motoren. Daarmee is het een complex probleem.
Geluidshinder van vliegverkeer vindt voornamelijk plaats tijdens het opstijgen en het landen, maar ook tijdens de passage door het luchtruim, bij het taxiën en het proefdraaien van de motoren. Daarmee is het een complex probleem.
De negatieve gezondheidseffecten van vliegverkeer zijn niet zo gemakkelijk tegen te gaan: het geluid dat van boven komt, maakt afscherming met geluidsschermen vrijwel onmogelijk. Maar met een combinatie van goed beleid op het gebied van ruimtelijke ordening, slim bouwen, het aanleggen van geluidswallen, het creëren van groene infrastructuur en goede besluitvorming aangaande geluid in de openbare ruimte kan de kwaliteit van de leefomgeving nabij vliegvelden toch verbeterd worden.
Motorlawaai: Straalmotoren en turboprops produceren veel geluid, vooral bij het opstijgen en landen. Daarnaast veroorzaakt de hoge snelheid van uitgestoten gassen een sterk ruisend geluid.
Aerodynamisch geluid: Luchtstromen die langs de romp, vleugels en landingsgestel wervelen. Dit is vooral merkbaar bij de landing, wanneer de kleppen en het landingsgestel worden uitgeklapt.
Opstijgen: Dit is de meest luidruchtige fase omdat de motoren dan op volle kracht draaien. De grootste overlast is in gebieden direct onder de aanvliegroutes en dicht bij de startbanen.
Dalen en landen: Flaps, spoilers en het landingsgestel veroorzaken extra aerodynamisch geluid. Dit is minder bij glijvluchtdalingen.
Nachtvluchten: Nachtvluchten worden als extra belastend ervaren omdat ze minder worden gemaskeerd door andere geluiden zoals overdag vaak het geval is.
Ruimtelijke ordening: Geen woningen of gebouwen zoals scholen en ziekenhuizen op plekken waar de geluidsoverlast van vliegverkeer het hoogst is. Deze plekken kunnen beter gebruikt worden voor andere doeleinden. Ook het creëren van groene buffers (parken, bossen of waterrijke gebieden) tussen vliegvelden en woonwijken kan helpen; deze hebben tevens ecologische en recreationele meerwaarde.
Positionering van gebouwen: Gebouwen zo plaatsen dat de geluidsimpact van overvliegende vliegtuigen zo minimaal mogelijk is. Clusters van gebouwen kunnen ervoor zorgen dat de buitenste bebouwing werkt als een geluidswal voor de binnenste. Ook kunnen de buitenste façades binnenplaatsen of binnentuinen geluidsluwer maken.
Isolatie en akoestische maatregelen: Geluidswerende muren, deuren, plafonds en ramen (driedubbel glas of akoestisch glas) zullen de geluidshinder van vliegverkeer binnenshuis verminderen. Dit geldt ook voor gevels met geluidsabsorberende materialen en gevelreliëf, dakoverstekken en ronde of zadeldaken die het vliegtuiggeluid meer verstrooien. Ook ventilatiesystemen (zonder dat ramen open hoeven) kunnen zo gemaakt worden dat er voldoende luchtcirculatie optreedt zonder verlies van geluidsisolatie.
Groene buffers: Hoewel het effect op het terugdringen van vliegverkeersgeluid betrekkelijk gering is, kan dichte vegetatie, het aanbrengen van groene gevels of het inpassen van fonteinen of stromend water het geluid enigszins maskeren en in meer algemene zin het leefklimaat verbeteren.
Landscaping: Meerdere geluidswallen met geluidsabsorberende materialen achter elkaar kunnen het geluid van laagvliegend, opstijgend of dalend vliegverkeer enigszins blokkeren of verstrooien. Zie bijvoorbeeld het Land art park Buitenschot bij Schiphol.
Beleid en handhaving: Ontwerpers, architecten en planologen kunnen ook pleiten voor een goede handhaving van richtlijnen gebaseerd op geluidscontouren (bijvoorbeeld Lden), een reductie van aanvliegroutes boven woonwijken, een reductie van of verbod op nachtvluchten, en proberen te voorkomen dat er op geluidssensitieve plekken woningen gebouwd worden. Hierbij kan samengewerkt worden met burgers (gerichte geluidsmonitoring) en luchthavenautoriteiten.
Bron van deze tekst: