Door de kromming in de weg wordt het verkeersgeluid minder prominent: auto’s minderen snelheid en omdat de geluidsgolven niet rechtdoor gaan, wordt het geluid minder hard.

De fontein is eerst niet zichtbaar maar al wel een beetje hoorbaar. Op het moment dat hij in het zicht komt, maskeert hij veel van het verkeersgeluid en bepaalt de auditieve atmosfeer ondanks de bescheiden waterstralen.

Wanneer je bij de fontein gaat zitten, zit je ook lager dan het straatniveau en omringt door een afscheiding van hout, steen en vegetatie. Daardoor is het een relatief rustige plek.

De plek trekt mensen aan (zie op het filmpje de persoon die er al zit en het meisje dat naar de fontein rent, dit ondanks het minder aangename weer).

Wat valt er van de Karl Borromäus-Brunnen te leren?

hieronder opsomming met kleurvlakken (streepjes niet meenemen):

Karl Borromäus-Brunnen is zo’n kleine, onbeduidende plek op een tamelijk willekeurige locatie in een grote stad, die door de fontein, het ontwerp van het zitgedeelte, de vegetatie en de afbuigende straten verblijfskwaliteit krijgt.

Hoewel binnenstedelijke verdichting steeds noodzakelijker wordt om iedereen te huisvesten, zijn dit soort plekken belangrijk om een stad leefbaar te houden. Auditief draagt het klaterende water en de relatieve rust – onder andere vanwege het laaggelegen zitgedeelte – bij aan de verblijfskwaliteit.

Het water is zelf niet luid maar maskeert (gedeeltelijk) het verkeersgeluid.

Straten die niet recht lopen laten niet alleen gemotoriseerd verkeer langzamer rijden maar buigen ook het verkeersgeluid af.

Deze luwteplek wordt daarmee ook een verblijfsplek.